Door Hester Carvalho, NRC Handelsblad 17-05-2005

Robert Forster lijkt op een jongere versie van John Kerry. Hij zingt over de 19de-eeuwse Russische schrijver Dostojevski, en draagt een wollen trui met wit overhemd. Als je Forster ziet, zou je verwachten dat hij literatuur-docent is op een Britse universiteit.Maar Robert Forster is voorman van een popgroep. Met The Go-Betweens bestookt hij de wereld al sinds 1978, vanuit Brisbane, Australie, met wondermooie, onnadrukkelijke popliedjes die worden gezongen met een licht gebarsten timbre dat lijkt op dat van Lou Reed. Als Lou Reed uit Australie zou komen en wollen truien zou dragen.

Het andere brein in The Go-Betweens is Grant McLennan. Samen schrijven en zingen ze de liedjes: Forster gebarsten, McLennan honingzoet. En altijd is daar de begeleiding van akoestische en electrische gitaar die samen de gestroomlijnde vaart hebben van een beekje dat over afgesleten kiezels stroomt.

Dat de groep zondagavond in Londen nog voor tweeduizend man speelde, en maandagavond in de bovenzaal van het Amsterdamse Paradiso slechts een paar honderd mensen trof, mocht de pret niet drukken. Forster en McLennan hebben voor hetere vuren gestaan. Zo hadden ze zichzelf eind jaren tachtig nog opgeheven. Ze hebben solo-platen gemaakt en toen ingezien dat ze samen toch beter zijn dan apart. Met bassiste Adele Pickvance en drummer Glenn Thompson werden The Go-Betweens in 2000 heropgericht.

Als een enigszins nors echtpaar staan Forster en McLennan nu weer op het podium. Ze zingen liedjes als Too Much Of One Thing, Here Comes A City en het ontroerende Sarah.Vaak gaan die liedjes over de natuur: blaadjes, bomen, landweggetjes. En geen zanger heeft zo'n belangstelling voor koffie als Robert Forster, getuige de vele cappuccino's en kopjes koffie die langs komen.

De sluimerende schoonheid van de laatste cd, Oceans Apart, werd gisteravond nog extra onderstreept. Bassiste Pickvance mocht frivole achtergrondkoortjes laten horen, en Forster en McLennan wisselden elkaar af met licht ironische `oohs' en `aahs'.Forster leidde Darlinghurst Nights in met een anekdote over een optreden van The Go-Betweens in de Melkweg in 1983. Hij memoreerde de hasj-dampen en een `afschuwelijk' optreden van Lydia Lunch. Hij heeft er twintig jaar later een cynisch liedje over geschreven. Cynisch, maar niet bitter.

Thanks to Alwen for supplying the above review.

photos (c) 2005 Jonathan Turner