Review from De Volkskrant (13 august 1993)
Je ziet dat wel vaker. Een popgroep maakt mooie platen, krijgt goede kritieken maar het publiek heeft er geen oren naar. Jaren later als de groepsleden ieder hunsweegs zijn gegaan heet zo'n bandje ineens legendarisch te zijn. In de jaren zestig had je The Velvet Underground, in de jaren zeventig Big Star en in de jaren tachtig The Go-Betweens. Al is hun legendevorming nog niet zover ontwikkeld. Deze Australische groep maakte ooit een reeks prachtige platen vol melancholieke popsongs, beurtelings geschreven door Grant McLennan en Robert Forster. Na twaalf jaar sappelen hielden The Go-Betweens het echter voor gezien. Zowel McLennan als Forster hebben inmiddels twee verdienstelijke soloalbums op naam staan, maar nog steeds loopt het publiek niet erg warm voor hun liedjes.
Zo bleek woensdagavond in de Amsterdamse Melkweg waar Robert Forster voor beschamend weinig mensen een optreden gaf. Jammer, maar Forster leek er niet mee te zitten. Zijn liedjes die altijd wat zwaarmoediger zijn dan van zijn voormalige partner McLennan komen ook het best tot hun recht in een intieme atmosfeer, en die was vanaf de eerste tonen aanwezig.
Bijgestaan door drie onopvallende muzikanten, speelde hij een uiterst ingetogen set waarbij de luisteraar af en toe het gevoel kreeg door de zanger in het oor te worden gefluisterd. Aangenaam, dat wel, en iets dat Forster gemeen heeft met een singer/songwriter als Townes Van Zandt. Een naam die trouwens in een van Forster's liedjes opduikt: Who sings better in the dark, is it Townes Van Zandt or is it Guy Clark.
Ook Forster zelf houdt van donker, zowel in zijn liedjes als in presentatie. Maar nergens wordt de zanger al te somber, er is altijd wel plaats voor enig optimisme, zoals in Justice van zijn eerste album Danger in the Past. Waar hij dat optimisme op baseert is een raadsel, maar het stemt vrolijk om in een nagenoeg lege zaal Robert Forster de regels I'm a lucky man, the best is yet to come te horen zingen. Hij zal er in elk geval een zware dobber aan hebben om oude songs als Draining the pool for you te overtreffen. Een van de paar gespeelde liedjes die nog stammen uit het repertoire van The Go-Betweens, maar nog altijd een van de mooiste liedjes die Robert Forster ooit schreef.
Thanks to Alwin de Graaf for sending in the review.
-------------------------------------------------------------------------------
Raadselachtig optimisme van Robert Forster stemt vrolijk
by Gijsbert Kamer